JOHNNY OJANGUREN JANGAPATI

Entzun

Joxean Sagastizabalen pentsakera ezagutu ostean, hona hemen bere testuetako bat. Euskadi Irratian irakurtzeko sortu bazuen ere, aski adierazgarri, aski argigarri izan daiteke guretzat ere.
Pasarte honetan, Johnny Ojanguren Jangapatiren pasadizoak kontatzen dizkigu. Ama Australiako Aranda tribukoa izan arren, aita donostiarra du Johnnyk, Uliako baserri batekoa hain zuzen ere, eta huraxe ezagutu nahirik etorri da Australiatik Donostiara. Une honetan Johnny Kontxako ikusmiraz gozatzen ari da; bere bihotzeko kanguroa pozik dago; baina beste kanguro bat ere badu australiar euskaldunak...

Hondartzara jaitsi naiz, eta egia esan, mundu guztiak begiratzen zidala iruditu zait, zergatik ote?
Bueno, nere azalean amaren aldeko geneak nabarmenagoak dira, askoz ere; beltza naiz, alegia.
Gero, klaro, tanga horia, gimnasioko urteek eman didaten muskulazioa, nere surf-ohola askoz handiagoa da, bakero-sonbrairua (Australian oso normala da).
Eta uste dut koalari ere begiratzen diotela.
Ez, ez nabil koala batekin jendea zakurrarekin bezala, ez. Amaren tribuan, koala da animalia totemikoa eta bizkarrean koala gris bat tatuatua daukat, tamaina naturalekoa.
Tiburoien kontrako sarerik ez dago. Gazte batengana joan eta tiburoirik ez al dagoen galdetu diot, euskaraz, jakina, eta mutilak «no sé inglés» erantzun dit. Haren aldamenean amona bat zegoen, eta ezetz, tiburoirik ez dagoela, baina oso kontuz ibiltzeko korrokoiekin. Barrez hasi da, eta inguruko guztiak ere bai; oso sinpatikoa da hemengo jendea.
Uretan, bueno, halako olatu txikiekin, entrenatzen aritu naiz, sasoia ez galtzeko. Hasieran surflari asko inguruan, baina segituan bakarrik utzi naute. Denak irten eta korroetan begira jarri zaizkit, eta txaloka hasi dira «equis»-a egin dudanean. «Equis-a» beso eta hankekin egiten da, buruz behera, Australian oso popularra da. Hemengoei asko gustatu zaie, atera naizenean neska-mutil mordo bat inguratu zait, «biba» eta «bravo»ka. Bizkarrekoak eman, ea profesionala nintzen, eta nongoa, ea Coca-Koala bat nahi nuen...
Jendea harrituta euskaraz banekielako, eta batez ere euskaraz BAKARRIK nekielako. Espainolez gutxi dakit. Halako batean isiltasuna, bueno, jendea ez da isildu, nik ez nuen ezer entzuten. Munduko neskarik ederrena zetorkidan. Tanga horia, sagar horiak dilindan, lehoi-adatsa beltza, begi ilunak, odolezko ezpainak. Amaren tribuan, ehun kanguroren truke, nork erosi faltako ez luke.
Ona nintzela olatuetan, bera ere moldatzen zela, ea lagunduko nion. Irakurle maiteok, horrela ezagutu nuen Luzbel. Ibili ginen aparrezko olatuetan gora eta behera ordubetez edo. Kamisetak jantzi eta atera ginen hondartzatik txalo artean. Segitu nion oso hurbil zegoen pisu batera. Han kamisetak eta tanga horiak erantzi eta kanguro txikiaren jolasean aritu ginen. Jolasa ez da esplikatzekoa, baina badakizue, kanguro txikia beti ari da poltsatxoan sartu nahian.
Kanguro txikiak hiru salto egin zituen, Luzbelen eta bion jolasean.
—Koadrila ederra zarete zuek.— Luzbelek, bizkarreko koalari maite-maite eginez.
—Gu? Zenbat gara ba?
—Ba hi heu, koala eta hire... kanguro txikia esaten diok, ezta?
—Inazio Ojanguren Kortajarena, aita, eskandalizatu egingo zen neska honi niri hika entzun balio.
—Bai, horrela esaten diot, baina lau gara, bihotzean beste kanguro bat daukat.
—Eta... bestea bezain saltakari ona al da?
Beno, egia esan, Inazio Ojanguren Kortajarena gehiago eskandalizatuko zen ikusi izan balu Luzbelen eskua nola joan zen koalatik kangurora, ez bihotzekora.